Herken je dat gevoel dat je geen energie genoeg hebt, maar toch op wilskracht doorgaat met een activiteit? Je zal wel denken dat dit niet gezond is voor je lichaam. Dat is het inderdaad niet, maar toch heb je dat er op dat moment voorover, omdat datgene wat je dan doet voor jouw belangrijk is.
Zo ben ik eigenlijk mijn leven doorgefietst. Ik was niet anders gewend dan doorgaan. Op deze manier houd ik het al 25 jaar vol. Of eigenlijk moet ik zeggen dat ik het bijna 25 jaar volgehouden heb. Ik was namelijk 24 toen de rem erop ging, omdat ik toen zwanger was van een lief meisje.
Zelf denk ik dat mensen met chronische pijn of in ieder geval diegene met HMS (hypermobiliteitssyndroom) dit wel herkennen. De wil om gewoon te kunnen doen wat een ander doet is sterk. Bovendien zie je aan mensen met chronische pijn niets. Dat maakt chronische pijn voor mij zo'n lastig begrip. Mensen kunnen niet voelen wat jij voelt en ik ben bang om een aansteller genoemd te worden. Pijn is dan ergens wel een abstract iets. Iemand die een gebroken been heeft, zit in het gips, dus dan zien mensen dat er iets aan de hand is. Eigenlijk heb ik ook altijd verdrongen dat ik hypermobiel was. Daar kwam ik achter toen ik op 14 of 15-jarige leeftijd naar een fysiotherapeut ging voor rugklachten. Daar ben ik toen één keer geweest gezien die toch niets voor me kon doen op dat moment. Daarna ben ik het eigenlijk gewoon vergeten, wat denk ik door een stukje opvoeding als wel karakter komt. Ik had wel altijd klachten als echt snel moe, zwaar gevoel in de benen, overstrekking in de knieën, snel zwikken, een slecht genezende huid, rugpijn, overbelaste armen en vaste nek. Toen ik later aan het werk ging in de zorg, kreeg ik nog meer last, omdat dit fysiek belastend werk is. Als ik dan thuiskwam en ging zitten, kwam ik niet meer overeind. Ik moest me dan op de grond laten zakken en even kruipen en dan stukje bij beetje werden mijn spieren weer wat soepeler en kon ik weer gaan lopen. Dat ging dus van kruipen, naar lopen als een oud vrouwtje en dan weer normaal. Ik nam het op de koop toe en dacht dat dit wel zo bij mij zou horen.
Toen ik zwanger was, kreeg ik steeds meer last, totdat ik niet meer lopen kon. Ik kwam bij een fysiotherapeut en kwam in de ziektewet terecht en dus ook bij de arbo-arts. Nog steeds wilde ik door met hoe ik het altijd deed, maar ik werd dus stilgezet.
Na wat gesprekken met mijn werkgever drong het steeds meer tot me door dat er echt wel wat aan de hand was. Ik ging me eindelijk wat meer verdiepen in mijn klachten. Nu moet ik leren accepteren dat HMS wel degelijk iets is.
Eigenlijk ben ik dus heel mijn leven aan het overleven geweest. Ik was bezig met wat men van mij verwachtte en ik probeerde alle mensen tevreden te houden. Zo ging ik steeds over grenzen heen. Hoe het met mezelf ging, deed er niet toe en eigenlijk nog niet echt, maar dat moet ik nu gaan leren! Ik moet van overleven naar leven door te leren keuzes te maken in het belang van mijn gezondheid.
Waarom dit zo belangrijk is? Mij is verteld op mijn revalidatietraject dat ik een blokkade heb gemaakt tussen mijn lichaam en geest. Dit is gevaarlijk op de lange termijn (en kan voor verlamming zorgen). Doordat ik altijd klachten heb verdrongen, voel ik ook niet meer waar de grens ligt. Ik ben zo gewend eroverheen te gaan, dat die grens sowieso al moeilijk is te trekken. Daarnaast komt bij HMS kijken dat je spieren dus de hele dag harder moeten werken, waardoor ik sneller moe word en eigenlijk langer hersteltijd nodig heb na iedere activiteit in verhouding tot een 'normaal' persoon. Alleen dat heb ik dus nooit genomen, waardoor mijn batterij steeds leger is geworden en ik eigenlijk op reserves loop. Nu moet ik dus leren hoe mijn batterij eruit ziet, hoe ik die oplaad in plaats van altijd maar leegtrek en hoe ik energie het beste kan verdelen.
Ik ben erg benieuwd of jullie je erin herkennen als je ook chronische pijn hebt!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat heb je dat mooi geschreven.