Wekom op deze pagina. Via deze weg wil ik (Annelies) mijn ervaringen delen met betrekking tot het leven met chronische pijn (langdurige pijn).

Ik ben deze pagina gestart, omdat ik eigenlijk wel benieuwd was naar het verhaal van anderen met chronische pijn.

Zelf heb ik namelijk wel moeite hiermee. Juist omdat er niets te zien valt, wil ik niet dat anderen denken dat ik me aanstel en daardoor ga ik telkens over grenzen heen. 

Eigenlijk ben ik al sinds klein meisje gewend aan pijn en vermoeidheid. Dat hoorde gewoon bij mij, totdat ik in 2017 tegen mezelf aanliep. Ik nodig je uit om een stukje van mijn 'reis' mee te lopen. 

Als kind ging snel door mijn enkels, had rugpijn of enorm zware benen. 

Bij dagjes weg zat ik al snel bovenop mijn vaders schouders. Tot eigenlijk pas afgelopen jaar en dit jaar zijn mijn ouders gaan beseffen dat dit was omdat ik echt moe was en niet voor de 'fun'. Alhoewel ik het zo hoog op die schouders natuurlijk wel prachtig vond.

Toen ik groter werd, merkte ik dat ik bijvoorbeeld snel een moe gevoel had in mijn benen bij tikkertje, maar ik was een doorzetter, dus negeren en gewoon zo hard mogelijk doorrennen, ookal wilden mijn voeten en benen niet echt meer mee.

Zo ben ik eigenlijk mijn hele leven doorgegaan, ondanks pijn doorgaan, want het zou wel zo bij me horen. Ik was niet anders gewend. Zo ook toen ik later aan het werk ging. Dat ik thuis niet meer kon lopen en nadat ik gezeten had me eerst op mijn knieën moest laten glijden, vond ik eigenlijk dus maar normaal. 

In de loop van de tijd had ik door een fysiotherapeut al de diagnose hypermobiliteit gekregen en de huisarts vond het ook normaal, want  aziatische mensen (ik kom uit Taiwan) die hadden dat nou eenmaal sneller en je moest maar zo denken: Als ik later ouder word, ben ik 'normaal' terwijl andere mensen dan stijf zijn. 

Eenmaal in 2017 zwanger, trok mijn werkgever aan de bel. Ik bleef maar doorgaan, ondanks dat mijn kindje niet goed groeide. Ik dacht dat de energie toch eerst naar de baby zou gaan en niet naar mijn spieren. Ik mocht niet meer werken, want ik liep echt mank van de pijn en in de zorg is dat niet handig. Ook ik wist wel dat het niet goed ging, maar opgeven dat deed ik niet zomaar.  Toen ik thuis kwam te zitten, blokkeerde mijn lichaam helemaal totdat ik niets meer kon bewegen van de pijn. Gelukkig is dat weer weggetrokken!

Zo ben ik beland in de situatie van nu, opzoek naar acceptatie van mijn pijn en proberen een nieuwe balans te vinden door mijn grenzen te leren kennen.

Ik volg hiervoor een revalidatietraject, waardoor ik leer stil te staan bij mijn lichaam en geest.